ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΗΣ «ΤΑΜΠΕΛΑΣ»

Η «ταμπελοποίηση» είναι μια πρακτική της επικοινωνίας που εφαρμόζεται συχνά στην πολιτική με τον όρο “Labeling”. Ομολογουμένως είναι πολύ επιτυχημένη όταν εφαρμόζεται με φειδώ και πρόγραμμα και διευκολύνει πολύ την «Δημοκρατία» και την πολιτική ζωή.

Στην πραγματικότητα η ταμπέλα διευκολύνει τους ίδιους τους πολίτες. Επειδή οι άνθρωποι, είτε με την ιδιότητα του πολίτη, είτε με την ιδιότητα του καταναλωτή, είτε με την κάθε ιδιότητα, έχουν άγνοια για τον κόσμο γύρω τους και βαριούνται να μορφωθούν για να τον καταλάβουν (παραδεχτείτε ότι αυτή είναι η αλήθεια), για να μην κάθονται οι Leaders της πολιτικής και της αγοράς, να εξηγούν πολιτικές και πράξεις σε κοινό που δεν γνωρίζει τεχνικές λεπτομέρειες και δεν ενδιαφέρεται να μάθει, βάζουν μια ταμπέλα ώστε να χαρακτηρίζονται οι ίδιοι, να χαρακτηρίζουν τον αντίπαλο, και τις αντίστοιχες πολιτικές και την ντύνουν με διάφορες έννοιες και οι αντίπαλοι προσπαθούν επικοινωνιακά να γκρεμίσουν την ταμπέλα.

Έτσι αντί να τίθεται στον κόσμο το πραγματικό δίλλημα που είναι η ουσία της διαφωνίας, δηλαδή το αποτέλεσμα της εν λόγω πράξης ή πολιτικής, όλος ο δημόσιος διάλογος περιφέρεται γύρω από την ταμπέλα.

Ο «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ» ΚΑΙ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ»

Αρχικά ο Σαμαράς και η αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ καλλιέργησαν στον κόσμο την ταμπέλα «Αντιμνημονιακός» για να περιγράψουν τις διαφωνίες που είχαν με την τότε εφαρμοζόμενη πολιτική. Ο Σαμαράς συγκεκριμένα είχε 4 διαφωνίες που τις είχε επισημάνει σε ομιλία του προς τον λαό μια φορά. Διευκόλυνε όμως τον Σαμαρά και όσους είχε αναθέσει το βάρος της αντιπολίτευσης, να πιπιλίζουν στον κόσμο τις ταμπέλες αντί να εξηγούν επί συγκεκριμένου τις προτάσεις τους και τις διαφωνίες τους. Έτσι πέρασε στον κόσμο η ταμπέλα του «κακού Μνημονιακού» που περιέκλυε όλα τα κακά του κόσμου (μεταξύ αυτού και του μισητού σε όλους ΠΑΣΟΚ) και του «καλού Αντιμνημονιακού».

Αν ρωτήσει κανείς 20 ανθρώπους που δηλώνουν «Αντιμνημονιακοί», τι είναι το «Αντιμνημόνιο», θα σου πουν 20 διαφορετικά πράγματα που δεν τους αρέσουν στο «Μνημόνιο» και τίποτα που να ορίζει το «Αντιμνημόνιο» ως λύση, ή εναλλακτική στο «Μνημόνιο». Η μια ταμπέλα συνυπάρχει με το αντίθετο της και μόνο έτσι έχουν νόημα…θα αποδείξω ότι σταδιακά αυτές οι ταμπέλες ξανά δεν θα έχουν κανένα νόημα.

Έλα όμως που οι καιροί γυρίσανε. Η Τρόικα μπροστά στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας και κατόπιν της τότε πίεσης απεδέχθη όλα τα σημεία (τα 4 που προείπαμε) που είχε θέσει ο Σαμαράς στο «δεύτερο» Μνημόνιο. Τι θα έλεγε μετά ο Σαμαράς στους Ευρωπαίους εταίρους; Ότι «ξέρετε εγώ πλάσαρα τον εαυτό μου σαν «αντιμνημονιακός» και άρα δεν μπορώ να συμφωνήσω σε κανένα Μνημόνιο ακόμα και αν εσείς συμφωνήσατε σε όλα όσα έθεσα»; Προφανώς και όχι γιατί θα γινόταν περίγελος όπως γίνεται κάθε κόμμα αντιπολίτευσης αυτής της χώρας. Συμφώνησε λοιπόν να συγκυβερνήσει κατά την περίοδο του «δεύτερου Μνημονίου» με το μισητό ΠΑΣΟΚ.

Έλα όμως που οι Μαρκόπουλος, Καμμένος και ΣΙΑ δεν μπορούσαν πια να εξηγήσουν στον κόσμο την στροφή αυτή… Είχαν ταυτιστεί απόλυτα με την ταμπέλα «Αντιμνημόνιο» και λόγω και δικής τους ανικανότητας δεν είχαν κατανοήσει πόσο σημαντικό ήταν αντί να παίζουν με την ταμπέλα να παίζουν με την ουσία. Γιατί δεν είχαν φανταστεί ότι θα έρχονταν έτσι κάποια στιγμή τα πράγματα. Την πάτησαν όπως και ο Σαμαράς. Ο Σαμαράς όμως ήταν Πρόεδρος και έτσι την πάτησαν αυτοί και μόνο. Και για να συνεχίσουν το παραμύθι που είχαν φτιάξει αποφάσισαν να αποχωρήσουν και να κάνουν ένα άλλο κόμμα ως τυχοδιώκτες της πολιτικής.

Είχε πει τότε ο Μαρκόπουλος: «Εγώ, έκανα 40 ομιλίες κατά του Μνημονίου, δεν μπορώ να το δεχθώ τώρα».

Πράγματι υπήρχε ουσία και λόγος στην πρώτη διαφωνία. Αν αυτοί οι λόγοι εκλείψανε στην δεύτερη και δεν ισχύει αυτό που λέω εγώ παραπάνω (δηλαδή το Labeling) γιατί να μην εξηγήσει τους λόγους που συμφωνεί στο «δεύτερο Μνημόνιο»; Αν όμως δεν έχεις εξηγήσει στην πραγματικότητα τις προτάσεις σου για την διαφωνία στο «πρώτο», και απλά έπαιζες με την ταμπέλα που σε βόλευε, πως θα το κάνεις αυτό;

Έτσι ο κόσμος χωρίς να ξέρει στην πραγματικότητα απολύτως τίποτα για το Μνημόνιο, πολύ περισσότερο δε να το έχει ρίξει και μια ματιά, εγκλωβίστηκε στο παραπάνω ψευτοδίλλημα της ταμπέλας. Δηλαδή στο «Μνημόνιο» και «Αντιμνημόνιο». Ότι έλεγε κάποιος «Μνημονιακός» ήταν κακό και το αντίστροφο για την περίπτωση που το έλεγε κάποιος «Αντιμνημονιακός». Φυσικά πάντα την αντιπολίτευση την βόλευαν μέχρι σήμερα αυτές οι ταμπελίτσες επίσης.

Η «ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ»

Φυσικά η χώρα ποτέ δεν βγήκε από τις αγορές. Ανά πάσα στιγμή μπορούσε να δανειστεί από αυτή και το έκανε σε ορισμένες περιπτώσεις για μικροποσά (Γραμμάτια Ελληνικού Δημοσίου). Το επιτόκιο όμως που μας δάνειζαν ήταν δυσθεώρητο, αφού ο κίνδυνος χρεοκοπίας της χώρας μας ήταν μεγάλος και άρα έπρεπε να μπει στο επιτόκιο δανεισμού. Το «Μνημόνιο» μας δάνειζε με λιγότερο επιτόκιο. Τόσο χαμηλό που ελάχιστες χώρες δανείζονται σήμερα στον κόσμο.

Προφανώς η κατάσταση από τότε έχει βελτιωθεί. Όχι ουσιαστικά από αλλαγές στο κράτος. Έχει βελτιωθεί από την εντύπωση σιγουριάς και σταθερότητας που η χώρα καλλιεργεί εντέχνως στο Εξωτερικό. Σημασία έχει ότι αυτή η σιγουριά ρίχνει τα επιτόκια που ενδεχομένως η χώρα μας όταν βγει στις αγορές θα δανειστεί με μικρότερο επιτόκιο από αυτό που δανείζεται μέχρι σήμερα.

Είναι όμως το επιτόκιο αυτό μικρότερο του επιτοκίου που δανείζεται εντός του Μηχανισμού στήριξης (δηλαδή 1,5%); Φυσικά και όχι και δεν ξέρω πότε θα ξαναπάει εκεί. Σημασία έχει ότι το χρέος μας είναι βαρύ και το επιτόκιο που μας δανείζει ο Μηχανισμός Στήριξης (το «Μνημόνιο» δηλαδή για τους πολλούς), είναι μισό περίπου από αυτό που θα δανειστούμε αν βγούμε σήμερα στις αγορές κεφαλαίων.

Άρα τελικά μήπως οι «Αντιμνημονιακοί» στο σύνολο τους έφτασαν στο σημείο να πρέπει να κατηγορήσουν που βγαίνει η χώρα στις αγορές καταργώντας τον Μηχανισμό Στήριξης; Αφού τα δάνεια θα τα παίρνουμε με μεγαλύτερο επιτόκιο μήπως θα δούμε σήμερα από τούδε και στο εξής τους πρώην «Αντιμνημονιακούς», συγκαλυμμένα ή και εμφανώς να γίνονται «Μνημονιακότεροι» των «Μνημονιακών»;

Ο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΣΜΟΣ

Εκτός από τα κόμματα που σίγουρα παίζουν το παιχνίδι τους με τις ταμπελίτσες, που όπως κανείς καταλαβαίνει απέχουν πολύ από την ουσία, πάω ένα μεγάλο στοίχημα από τώρα, ότι θα δείτε μόλις τα «Αντιμνημονιακά» κόμματα αρχίσουν να κατηγορούν τα «Μνημονιακά» για τα επιτόκια που δανείζονται από τις αγορές θα δείτε και τους ανθρώπους που ξέρετε που λέγανε τα ίδια με αυτά, ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ να αρχίσουν να λένε τα αντίστροφα από αυτά που λέγανε μέχρι σήμερα. Δηλαδή θα τους δείτε και τους ίδιους να κατηγορούν τον Σαμαρά που βγήκε στις αγορές, την ώρα που οι ίδιοι τον κατηγορούσαν που ήταν εκτός και εντός του Μηχανισμού Στήριξης. Οι ίδιοι άνθρωποι.

Αυτό εξηγείται και πάλι λόγω της αμορφωσιάς του λαού μας. Η συνεχής και παρατεταμένη πεποίθηση και εγκαθίδρυση στο μυαλό του κόσμου, ότι το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ, η ΧΑ κλπ είναι τα «καλά», και «Αντιμνημονιακά» κόμματα, τυφλώνουν τόσο πολύ την κρίση που δεν θα καταλάβουν καν ότι η αντιπολίτευση που τα ίδια κόμματα θα κάνουν από εδώ και πέρα θα είναι της αντίστροφης ταμπέλας…μπορεί να βρούνε άλλη ταμπελίτσα και να μην το καταλάβει ούτε ο στοιχειωδώς σκεπτόμενος.

Αυτή η τύφλωση προέρχεται από κάτι που έχουν παρατηρήσει όλοι οι κοινωνικοί ψυχολόγοι. Ότι δηλαδή ο κόσμος συμπαθεί και αντιπαθεί συναισθηματικά κάτι, δεν γνωρίζει το γιατί η λογική του και απλά εκ των υστέρων, αφού του έχει διαμορφωθεί η συμπάθεια ή η αντιπάθεια, προσπαθεί να βρει λογικές αιτίες που να δικαιολογεί την επιλογή του. Άρα η ουσία για τον κόσμο και την μάζα στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία.

Αντιπαθήσανε τον Σαμαρά για τον ίδιο λόγο που δικαίως αντιπαθήσανε τον Παπανδρέου, και ότι και να κάνει θα το βλέπουν στραβό. Από την άλλη οι «Σαμαρικοί» συμπαθήσανε τον Σαμαρά για διάφορους λόγους και ότι και να κάνει θα το βλέπουν στραβό. Και εκεί έρχεται αυτό που οι επικοινωνιολόγοι λέμε, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, για να κλειδώσει αυτόν τον άνθρωπο, αυτή την ψυχή, σε αυτό που εμείς θέλουμε και η ταμπέλα μας είναι άκρως χρήσιμη… Δεν φταίνε τα κόμματα για την ταμπέλα, φταίει ο κόσμος γιατί δεν έχει ανοιχτό μυαλό και δεν έχει ανοιχτό μυαλό γιατί δεν διαβάζει βιβλία. Μέχρι ο κόσμος να μορφωθεί έτσι θα πηγαίνουμε ως χώρα, με την αίσθηση ότι οι πολιτικοί μας είναι «ψεύτες» και «προδότες» και μη βλέποντας ότι απλά εμείς έχουμε αδυναμία να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε.

Promitheas