Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ "ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ"

Ποια είναι η διαφορά ενός "μεγάλου" κόμματος και ενός "μικρού" κόμματος άραγε; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς;

Το κόμμα είναι η πολιτική έκφραση των απόψεων ενός συνόλου ανθρώπων μέσα σε μια κοινωνία. Είναι δηλαδή το κοινό αποτέλεσμα της ένωση πολλών ανθρώπων ή ορθότερα πολλών ομάδων ανθρώπων. ΄

Κάθε ομάδα έχει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν και την βάση της. Όσο μεγαλύτερη η ομάδα τόσο "χαλαρότερα" και "λιγότερα" είναι αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά.

Η διαφορά του "μεγάλου" από το "μικρό" κόμμα λοιπόν είναι ότι το "μεγάλο" κόμμα καταφέρνει να συνενώσει πολλές ομάδες ανθρώπων σε μια κοινή συνισταμένη και ένα κοινό αποτέλεσμα, ενώ το μικρό καταφέρνει να αντιπροσωπεύει παρά μόνο μια ή λίγες - εν πάσει περιπτώσει - ομάδες κάτω από την ομπρέλα του.

ΤΑ "ΜΕΓΑΛΑ" ΚΟΜΜΑΤΑ

Ο λόγος που το μεγάλο κόμμα συγκεντρώνει τόσους ανθρώπους και ομάδες κάτω από την ομπρέλα του, δεν είναι ο δογματισμός, το αντίθετο μάλιστα. Ο λόγος είναι ότι καταφέρνει να βρίσκει τις συμφωνίες μεταξύ αυτών των ομάδων και έτσι κάθε ομάδα χωριστά κάνει στην άκρη τις διαφωνίες της με τις άλλες και δίνει βάση μόνο στις συμφωνίες της. Καταφέρνει κάθε ομάδα από αυτές που το αποτελούν να κάνει στην άκρη πιστεύω της που αποτελούν κόκκινο πανί για τις άλλες ομάδες, προκειμένου να προωθήσει στην πολιτική του κόμματος αυτά που θεωρεί πιο σημαντικά και οι άλλες ομάδες δέχονται αυτά τα πολύ σημαντικά πράγματα για αυτή την ομάδα κάνοντας πίσω τις δικές τους διαφωνίες σε αυτά. Και έτσι το σύνολο της πολιτικής ενός μεγάλου κόμματος καταλήγει να μην εκπροσωπεί κανέναν σε μεγάλο ποσοστό, αλλά να είναι πιο σίγουρη κάθε ομάδα ότι πραγματικά αυτά που θεωρεί σημαντικά θα τα δει στην πράξη να εφαρμόζονται.

Για παράδειγμα, η Νέα Δημοκρατία αποτελούνταν από πολιτικές ομάδες από το γνωστό μας Κέντρο, μέχρι την άκρα Δεξιά. Όλες αυτές οι ομάδες έκαναν στην άκρη ορισμένα πράγματα που ήταν σημαντικά για τις άλλες και όλες μαζί έβλεπαν τα σημαντικά για τις ίδιες να προχωρούν. Για παράδειγμα οι (Νεο)Φιλελεύθεροι έβλεπαν τις άλλες ομάδες μέσα στην ΝΔ να τους αφήνουν την Οικονομία που την θεωρούσαν ως σημαντικότερο θέμα (και εκεί οφείλεται και η επιτυχία της ΝΔ στα Οικονομικά σε σχέση με όλα τα άλλα κόμματα), ενώ εκείνοι άφηναν στην Δεξιά τα Κοινωνικά Θέματα, τα θέματα Παιδείας και Ασφάλειας. Στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη ομάδα μέσα στην ΝΔ, που ήταν οι Κεντροδεξιοί, έκαναν στην άκρη τα περισσότερα πράγματα από τα πιστεύω τους προς όφελος των άλλων ομάδων προκειμένου να κρατούν αραγή την παράταξη.

ΤΑ "ΜΙΚΡΑ" ΚΟΜΜΑΤΑ

Στα μικρά συμβαίνει το αντίθετο. Τα μικρά κόμματα έχουν σαν κορμό μια ομάδα ανθρώπων πολύ σκληρά περιχαρακωμένων γύρω από την ιδεολογία τους. Δογματικούς που αρνούνται να κάνουν υποχωρήσεις και "εκπτώσεις" προς όφελος των απόψεων άλλων ομάδων ή της "κοινής λογικής". Λένε και υποστηρίζουν μόνο όσα κρίνουν οι ίδιοι σωστά και απαρνούνται ότι δεν συμβαδίζει με τα πιστεύω τους, με αποτέλεσμα να μένουν περιχαρακωμένοι σε ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων μέσα στην κοινωνία που βέβαια αυτούς τους ανθρώπους τους εκφράζει 100% ή σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από ότι τον υποστηρικτή ενός μεγάλου κόμματος το μεγάλο κόμμα. Ωστόσο ποτέ τα μικρά κόμματα για αυτό τον λόγο δεν βλέπουν κανένα θέμα της ατζέντας τους να γίνεται πραγματικότητα. Παραμένουν στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος ως γραφικοί να συμφωνούν μονάχα με τους ίδιους τους τους εαυτούς.

ΟΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ

Κυρίαρχο στοιχείο στην Νέα Δημοκρατία είναι οι Κεντροδεξιοί. Οι οποίοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν ως πολιτική του κόμματα όλα εκείνα τα θέματα τα οποία είναι πολύ σημαντικά για τους Φιλελεύθερους και τους "πολύ" Δεξιούς ώστε να τους κρατήσουν στην παράταξη και να έχουμε μια κυβέρνηση ισχυρή αποτελούμενη από ομάδες της ευρύτερης Δεξιάς. Οι ακραίοι της Δεξιάς θεωρούν επειδή ακριβώς είναι δογματικοί με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, ότι επειδή δεν συμφωνεί με το 100% των θεωριών τους ότι "δεν είναι Δεξιά". Θα το σχολιάσω παρακάτω όμως.

Έτσι η κυρίαρχη ομάδα μέσα στο κόμμα κάνει πίσω και κάθεται στο τραπέζι να συζητήσει και να τιμήσει όλες τις ομάδες μέσα στο κόμμα και τους δίνει και την μερίδα του λέοντος αναφορικά με θέσεις και αναλογικά με τα πραγματικά ποσοστά τους μέσα σε μια κοινωνία. Έτσι βλέπουμε τον καταποντισμό κάθε (Νεο)Φιλελεύθερου κόμματος έξω από την ΝΔ, αλλά μια μεγάλη κυριαρχία των "πολύ" Φιλελευθέρων μέσα στην ΝΔ μέσω της οποίας καταφέρνουν να περνάν πολλά από την ατζέντα τους, ίσως περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα ενώ έχουν πολύ χαμηλή στήριξη μέσα στην κοινωνία.

Το ίδιο συμβαίνει (αν και σε μικρότερο βαθμό) με τους "πολύ" Δεξιούς. Σε μικρότερο βαθμό από τους "πολύ Φιλελεύθερους" βλέπουν την Κεντροδεξιά να τους χαρίζει σε ένα μέρος ορισμένα θέματα και την κυριαρχία επί της ατζέντας αυτών των θεμάτων (πχ Παιδεία, Στρατός, Αστυνομία, Κοινωνικές Παροχές).

Αυτές οι δύο ομάδες μέσα στην ΝΔ και δια στόματος του ίδιου του Μητσοτάκη κάποτε (ηγέτης των Κεντρώων Φιλελεύθερων της ΝΔ) είναι οι λεγόμενες "Φιλοξενούμενες". Κατά περιόδους οι Καραμανλικοί τους αφήνουν την αρχηγία των κόμματος προκειμένου να τις κρατήσουν αυτές τις ομάδες μέσα στην ΝΔ. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης φαίνεται να αναγνώριζε αυτή την πραγματικότητα, δεν φαίνεται όμως να το κατανοούν και οι ομάδες του μέσα στο κόμμα όμως. Από την άλλη οι "πολύ" Δεξιοί μέσα στην ΝΔ, όπως οι άνθρωποι του Σαμαρά (και ο ίδιος ο Σαμαράς) αλλά και οι άνθρωποι που προσχώρησαν στην ΝΔ από το ΛΑΟΣ επίσης δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι μέσα σε αυτό το κόμμα είναι φιλοξενούμενοι. Και οι δύο δηλαδή και οι "πολύ" Δεξιοί της ΝΔ και οι Κεντρώοι Φιλελεύθεροι αν κάνουν χωριστά κόμματα και κατέλθουν στις εκλογές ίσως και μετά βίας να μπούνε στην Βουλή. Και όμως μέσα στην ΝΔ νομίζουν ότι ράβουν και δένουν ενώ δεν είναι έτσι. Και οι δύο αυτοί καταφέραν να κάνουν ομάδες τους να σπάσουν και φτάσουν την ΝΔ σε τέτοια ποσοστά που στην πραγματικότητα οι ίδιοι ουδεμία λαϊκή υποστήριξη δεν χαίρουν. Για αυτό και οι δύο αυτοί προσπαθούν να προσεγγίσουν τον Καραμανλή όποτε τους δίνεται ευκαιρία, για τα μάτια του κόσμου, ενώ στην πραγματικότητα τον υποσκάπτουν φοβούμενοι.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Αυτή την στιγμή από αντίδραση και χωρίς ιδιαίτερη πολιτική λογική ο κόσμος φαίνεται αποστρεφόμενος το κέντρο να στρέφεται καιροσκοπικά στα "ακραία" κόμματα αλλά ουδέποτε κατανόησε η υποστήριξε την ατζέντα τους και εσφαλμένα τα ίδια χαίρονται νομίζοντας ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων στην κοινωνία θα δεχθεί την ακραία ατζέντα τους. Δεν έχουν καταλάβει τους λόγους που ανεβαίνουν τα ποσοστά τους. Έτσι εμφανίζουν τον πραγματικό τους δογματικό και απόλυτο εαυτό αποκλείοντας μέσω της ρητορικής τους ευρείες συναινέσεις και οδηγώντας την χώρα σε διχασμούς και εμφυλιακά μίση.

Με τρόμο οι Αριστεροί βλέπουν την Δεξιά να στρέφεται σε ακραίες πολιτικές λύσεις της Χρυσής Αυγής και με τρόμο οι Δεξιοί βλέπουν ένα ακραίο στα αριστερά κόμμα (σε ορισμένες του εκφάνσεις) να ανεβάζει τα ποσοστά του και ίσως μια μέρα να τους "απειλεί" ότι θα κυβερνήσει.  Ο τρόμος αυτός οδηγεί σε μίσος και δογματισμό καταστρέφοντας κάθε ελπίδα Εθνικής Συνεννόησης σε ορισμένα θέματα. Κάτι παρόμοιο βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει και στην περίπτωση της Ουκρανίας όπου η μια ομάδα δεν δέχεται καν να συζητήσει με την άλλη (αν και εκεί τα αίτια είναι ακόμα πιο βαθιά).

Η ΛΥΣΗ

Η μοναδική λύση που πραγματικά βλέπω είναι ξανά η ΝΔ με νέο αρχηγό να προσπαθήσει να συνενώσει όλες τις πάλαι ποτέ ομάδες της που σήμερα αποτελούν κομματίδια, και ενωμένη ξανά να προσπαθήσει να κρατήσει την σταθερότητα στην χώρα. Ο Σαμαράς δεν είναι ικανός να εμπνεύσει αυτόν τον σεβασμό που απαιτείται αλλά και ουδέποτε λόγω του δογματισμού του έκατσε στο τραπέζι να συζητήσει με καμία ομάδα για την πολιτική του πράξη. Περισσότερο συζητά με το ΠΑΣΟΚ παρά με το ίδιο του το κόμμα το οποίο το θεωρεί πλέον τσιφλίκι του και όταν συνειδητοποιεί ότι δεν είναι κάτι τέτοιο ξανασκέφτεται να το καταργήσει και να το κάνει κάτι σαν "Ελιά".

Στην πραγματικότητα και ο ίδιος ξέρει ότι αν κάνει δικό του κόμμα και πάει σε εκλογές μάλλον θα έχει τέλος χειρότερο της "ΠΟΛΑΝ". Για αυτό θέλει να καταργήσει την ΝΔ για να μην τον ενοχλεί ελπίζοντας όταν θα κάνει το δικό του κόμμα, που λόγω της ματαιοδοξίας του πάντα ήθελε να έχει, δεν θα έχει μεγάλο αντίπαλο και θα ηγηθεί αυτός της Δεξιάς σε έναν συνασπισμό. Δεν αναγνωρίζει καν ότι ο ίδιος απέτυχε ήδη να το κάνει αυτό μέσα στην ΝΔ. Πως ελπίζει ότι θα το πετύχει εκτός της; Με ποιον άραγε θα συμφωνήσει σε κάτι και ποιος θα κάτσει μαζί του να συζητήσει;

Μόνο η επιστροφή του ενεργού Καραμανλικού Μπλογκ μπορεί να φέρει τις απαραίτητες συναινέσεις και να ξαναγίνει στα Δεξιά ένα μεγάλο κόμμα με όλες τις ομάδες που σήμερα αποτελούν κομματίδια άνευ ουσίας και λόγου και πολύ περισσότερο πράξης. Και αυτό το ξέρουν όλοι για αυτό και προσεγγίζουν τον Καραμανλή από κοντά για να έχουν την "ευλογία" του. Ακόμα και ο Σαμαράς στο Μνημόσυνο του Γέρου Καραμανλή πήγε και πάλευε να χωθεί δίπλα στον νεότερο Καραμανλή, ανάμεσα από τον ίδιο και τον Μολυβιάτη.